“Arrainen haragia, bizimoduaren adierazle” izenburuko istorioan mihi-arrainen bizimoduaz aritu ginen. Mihi-arraina geldirik egoten da denbora gehiena, harrapakinaren zain. Hori dela eta, ez dute kasik oxigenorik behar eta beraz, odolik gabeko eta mioglobinarik gabeko haragia dute, zuri-zuria.Itsas zapoa (Lophius sp.), mihi-arraina bezala, “eseri-eta-itxaron” harrapakaria dugu eta, hori dela eta, bere haragia ere zuria da oso. Hemen, baina, ez gara arituko itsas zapoaren muskuluen ezaugarri metabolikoez. Bere elikatze modua da hemen ikusiko duguna.
Sakonera desberdineko hondo bigunetan bizi da zapoa, eta kostaren alboko ur ez oso sakonetatik 500 m-ko sakoneraraino egon daiteke. Mihi-arraina bezala, jalkipean sartzen da eta horri esker harrapakinek ez dute ikusten. Gorputza ez, baina buru gainetik ateratzen zaion antena moduko luzakin bat bai ikusten dute. Bizkar-hegatsaren hezur batetik eratorria da luzakin hori.
Lophius-ek, arrantza egiteko erabiltzen du luzakina. Mugitu egiten du zizare baten mugimenduak antzeratuz. Iraulkatzen den edo sigi-saga dabilen “zizare” bat ikusterakoan, hurbildu egiten zaio harrapakina eta zapoak, luzakinaren mugimenduen bitartez, bere ahorantz erakartzen du. Alboan dagoenean ziztu bizian irekitzen du ahoa, ur korronte bortitza sorturik. Kontuan hartu behar da zer nolako ahoa duen zapo arrainak: oso handia da eta muskulu indartsuak ditu. Egia esan, ez dakigu ba ote dagoen aho handiagorik duen animaliarik, gorputzaren tamaina kontuan harturik, jakina.Aho beldurgarri horrek sorturiko korronteak aho barrura sartzen du harrapakina. Hortik alde egiterik ez dago, itsas zapoak hortz asko, oso zorrotzak eta barrurantz makurtuta baititu. Hasieran esan bezala, “arrantza” egiten du zapoak. Luzakinak, kanaberaren antza du, eta luzakinaren punta, karnatarena. Azkenean, harrapakari gisa jokatu nahi izan duena harrapakin bihurtzen da, ia konturatu gabe.